Bunkier Productions 2013 Ocena:
  | | 1. Godzina W, 2. Sierpieñ, 3. ¯o³nierzom 690. Zgrupowania, 4. Niech z nas kpi±, 5. Jedyna prawda, 6. Ojczyzno Moja, 7. S³owa Po¿egnania, 8. ¦wiat by³ piêkniejszy tego lata.
Czy w muzyce Ludoli mo¿liwy jest jaki¶ "progres"? Zapewne tak, mogliby¶my wyobraziæ sobie Ludolê z werblami i kot³ami lub podbit± gitarowym przesterem i popl±tanymi solówkami. Mogliby¶my pokusiæ siê o wizjê wype³nienia tej muzyki quasi-filmow± orkiestr± a'la Ennio Morricone (by³by to swoisty krok w stronê estetyki Spiritual Front) – albo dywagowaæ nad tym, jak brzmia³yby te piosenki w industrialnej stylistyce Turbund Sturmwerk czy wczesnego Krêpulca. Ale czy tu jest potrzebny taki "progres"? Czy na pewno móg³by wnie¶æ cokolwiek nowego?
Moim zdaniem – nie. Ludola przypomina mi niektóre sympatyczne niemieckie kapele neofolkowe – z Belborn na czele. Porównanie to jest zapewne trochê obrazoburcze, bior±c pod uwagê g³êboko s³owiañskie korzenie i nawi±zania polskiego zespo³u, chwilami budowane wrêcz na opozycji do tego, co germañskie – ale przy bli¿szym zastanowieniu siê powinni¶cie siê zgodziæ, ¿e co¶ jest na rzeczy. Tutaj esencj± jest prostota: skromny garnitur instrumentów (gitara, akordeon), chwytaj±ca za serce, porywaj±ca melodia, tyrtejska poezja w tekstach. W istocie muzyka nie pe³ni tu roli jakiego¶ monumentalnego, samodzielnego "dzie³a" – jest (tylko i a¿) akompaniamentem do s³ów, wehiku³em dla tekstów. Jednocze¶nie jednak nie ma to wiele wspólnego z jakim¶ ideologicznym "przekaziorem". Teksty Ludoli s± tak dobrane, ¿e choæ oczywi¶cie nie przypadn± do gustu kosmopolitom, to jednak z powodzeniem bêd± siê z nimi mog³y uto¿samiæ grupy i jednostki o nader rozmaitych zapatrywaniach.
Ludola niew±tpliwie zamiesza³a na polskiej scenie... no w³a¶nie – jakiej? Czy mo¿na tu mówiæ o neofolku? Kategorie i szufladki nie maj± a¿ tak wielkiego znaczenia. Kilka razy o tym czy owym projekcie mówiono: "prawdopodobnie pierwszy polski neofolk". Ale chyba dopiero Ludola jest pierwszym neofolkiem z prawdziwego zdarzenia – i od razu odrêbnym, samodzielnym, rdzennym, korzennym. To nie runy, czarne uniformy, Heimat i Wandervogel – to rogatywki, husaria, powstañcy roku '44, ¿uawi ¶mierci, kosynierzy i konfederaci barscy, to szlacheckie dworki na Kresach, ³any zbó¿ – "i takie tam", chcia³oby siê dodaæ. A najciekawsze, ¿e wszystko to nie jest wcale prza¶ne, nijak nie przypomina jakiego¶ sztywnego festiwalu piosenki ¿o³nierskiej rodem z PRL czy szkolnej akademii.
Czytelnik zauwa¿y zapewne, ¿e de facto niewiele piszê o nowym albumie. W istocie bowiem mo¿na napisaæ o nim to wszystko, co powy¿ej – i to wszystko, co o poprzednich. I bêd± to dobre s³owa. Przyznam zreszt±, ¿e z pocz±tku by³em nieco rozczarowany, s³ysz±c o trzecim kompakcie grupy. Oto przecie¿ temat Powstania Warszawskiego jest, zdawa³oby siê, wyczerpany do granic mo¿liwo¶ci. Mieli¶my Lao Che, mieli¶my militarn± kompilacjê Fluttering Dragon, wiele innych utworów, komiksy, ksi±¿ki, w Warszawie stoi s³ynne Muzeum – có¿ mo¿na jeszcze do tego dodaæ? A jednak teraz, kiedy s³ucham p³yty, mam wra¿enie, ¿e wszystko jest na swoim miejscu. I to naprawdê jako¶ porywa, wznosi i orze¼wia. Na przekór nudziarzom i "realistom". The World That Summer! -- Adam T. Witczak [12 wrze¶nia 2013]
ostatnie recenzje autora:
- Nova - Utopica Musa -- [5 lutego 2018]
- SPK - Zamia Lehmanni - Song of Byzantine Flowers -- [15 listopada 2017]
- Feanch, Dutour, Lubat - Grand Air LP -- [15 pa¼dziernika 2017]
- The Third Eye Foundation - The Dark -- [14 pa¼dziernika 2017]
- Dissonant Elephant - 5 larmes de cristal -- [13 pa¼dziernika 2017]
wiêcej...
inne recenzje Ludola:
- Ludola - Przedwio¶nie -- Adam T. Witczak [21 stycznia 2012]
powrót do recenzji » |
